‘In Tofina stopten we onze in 40 jaar opgebouwde architectenkennis’
Een uniek, gebruiksvriendelijk en ruim vakantiehuis te water ontwerpen en daar zelf aan meebouwen, dat was de droom van architect Franz (86 jaar) en zijn vrouw Eva (84 jaar) toen zij in 2000 met pensioen gingen. Het Zwitserse echtpaar werkte jarenlang aan hun ultieme wens. Het resultaat? Tofina, een prachtig van Zwitsers Lärche en Khaya hardhout gemaakt motorjacht, waarop hun liefde voor Nederland ontlook.
Geboren in Locarno en getogen in Bern zat de liefde voor het water er al vroeg in bij Franz. Een kind was hij nog maar toen hij zijn vader vroeg of het mogelijk was om zelf een boot te bouwen. “Ik wilde de rivier de Aare op. Dat leek mijn vader ook wel wat en dus stemde hij toe. Samen werkten we maandenlang aan onze peddelboot. Ik was de koning te rijk toen we de Aare over roeiden richting de prachtige meren rond mijn geboortestad.”
Architectenbestaan
De bouw van de peddelboot had een sterke invloed op Franz’ verdere levenspad. Zijn passie om te bouwen en te creëren, mondde uit in een studie architectuur, een beroep als architect en vanaf zijn 30e een eigen architectenbureau in Bern. “Na een tijdje als zelfstandig ondernemer besloot ik vijf kundige medewerkers om me heen te verzamelen. Samen groeiden we uit tot dé specialist in het ontwerpen van hoogbouwhuizen.”
Jeugdliefde en vrouwlief Eva werkte mee in het bedrijf. “Ik deed alle administratieve zaken. Daarnaast nam Franz me altijd mee naar zijn projecten. Hij waardeerde mijn kijk op de praktische kant van zijn ontwerpen.” Ondertussen bracht Franz zijn Eva de liefde voor het water bij. Eva: “Onze huwelijksreis vond bijvoorbeeld plaats op een driemaster, inclusief kapitein en bemanning. We voeren over de Ostzee naar Denemarken en Zweden.”
Liefde voor water
Hun gezamenlijke liefde voor het water groeide verder in de momenten van ontspanning tijdens hun drukke werkzame leven. Vakanties werden steevast met hun dochter en zoon op gehuurde motorjachten in Frankrijk doorgebracht. “Onze vaarbewijzen voor binnenwateren en kusten haalden we daar ook. Ik weet nog dat we met elf mensen examen deden en dat slechts drie van hen slaagden. Mijn vrouw en ik zaten er gelukkig bij.”
Op de Franse wateren ontstond langzaam Franz en Eva’s ultieme droom: vanuit hun bouwkundige kennis een eigen jacht ontwerpen. “We hebben er vaak over gesproken en gefantaseerd”, vertelt Eva. “Maar de tijd ontbrak ons.” Dat werd anders na de 65e verjaardag van Franz. “Vanaf dat moment ging ik genieten van mijn pensioen en had ik alle tijd om te schetsen, te tekenen en te modelleren.”
Pensioendroom
Het leidde tot een prachtig schaalmodel. “Qua binnenhuisarchitectuur zat het wel goed. Ruime verblijfplaatsen, slaapkamers en achterdek. Echt het vakantiehuis te water, waarop we met familie en vrienden mooie herinneringen konden maken. Maar of het qua berekening en rompvorm allemaal mogelijk was, wist ik natuurlijk niet. Daarvoor schakelde ik de hulp in van een bureau uit Luzern. De eigenaren hadden in Nederland gestudeerd en in Enkhuizen in de scheepsbouw gewerkt.”
Met de externe adviezen maakte Franz de maquette af. Daarna startte de zoektocht naar de juiste werf. Franz: “We wilden ons jacht volledig bouwen met het oersterke en degelijke Lärche en Khaya hardhout uit Zwitserland. Een jachtwerf in Sils im Domleschg had daar de meeste ervaring mee. Dat gaf de doorslag om voor hen te kiezen, ondanks dat de werf zich op ruim 200 km van onze woonplaats Bern bevond.”
Zelf meebouwen
De afstand bemoeilijkte het om actief mee te bouwen aan het droomjacht. Maar daarvoor werden creatieve oplossingen bedacht. Eva: “Franz kocht een grotere auto. Daarin vervoerde hij materialen van de werf naar onze werkplaats thuis. Daar bouwde hij zelf de meubels om die vervolgens weer naar de werf te vervoeren. Ook overnachten we eens per maand een paar dagen in een hotel om in Sils im Domleschg actief mee te bouwen.”
Van 2004 tot 2005 zagen Franz en Eva hun elegante en onverwoestbare droomboot verrijzen. Franz: “Je kunt je voorstellen dat er nogal wat door ons heenging bij de tewaterlating!” Bij die gelegenheid werd hun jacht gedoopt tot Tofina. “Een naam waarin onze voornamen en die van onze dochter en zoon verwerkt zijn en die lekker klinkt.”
Verliefd op Nederland
Werden er het eerste jaar nog kleine tochten gemaakt vanuit de ligplaats in Basel, vanaf het tweede jaar gingen de reizen verder. Franz: “We voeren het tweede jaar naar Luxemburg en Duitsland. Daar vonden we een plek om de boot te laten overwinteren. In het voorjaar voeren we door naar België en Nederland. Toen we daar de kleine, gezellige haven van Maastricht binnenvoeren, wisten we niet wat we zagen. We waren op slag verliefd.”
Vanaf dat moment is Tofina Nederland nooit meer uit geweest. “We voeren over de IJssel, Waal en Maas naar de Randmeren. Onderweg lagen we overal in sfeervolle havens en waterdorpen, waar we de vriendelijkste mensen ontmoetten. Zo raakten we idolaat van Nederland en dat werd alleen maar versterkt na het zien van plekken als de Loosdrechtse Plassen, de Wieden en Weerribben en Friesland.”
Tweede thuis Zwartsluis
In Jachthaven De Kranerweerd in Zwartsluis vonden ze een vaste ligplaats. Vanuit die standplaats brachten ze jarenlang de voorjaars- en zomermaanden in Nederland door. “Nederland werd ons tweede thuis. Vriendschappen met mede jachtliefliefhebbers, onvergetelijke avonden en herinneringen voor het leven hielden we eraan over. Precies datgene wat we hoopten dat Tofina ons zou brengen.”
Met pijn in hart zetten ze hun droomjacht nu in de verkoop. Hun leeftijd en fysieke gesteldheid laat langdurige verblijven op Tofina jammer genoeg niet meer toe. “Maar dit jacht heeft nog zoveel te bieden. We gunnen nu andere watersportliefhebbers het genot dat wij in ons unieke, gebruiksvriendelijke en ruime vakantiehuis op het water ervoeren. Maar Nederland is nog niet van ons af, want we gaan nu op zoek naar de fraaiste hotels.”
